បានរួចពីទោសដែលសមនឹងទទួល
មានពេលមួយ មន្រ្តីប៉ូលីសម្នាក់បានបញ្ឈប់រថយន្តរបស់ស្រ្តីម្នាក់ ដោយសារកូនស្រីគាត់មិនបានអង្គុយក្នុងកៅអីសុវត្ថិភាពសម្រាប់ក្មេងតូច ដែលច្បាប់បានតម្រូវ។ ពេលនោះ គាត់អាចចេញបង្កាន់ដៃផាកពិន័យ សម្រាប់ការធ្វើខុសច្បាប់ចរាចរណ៍ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានសុំឲ្យអ្នកទាំងពីរទៅជួបគាត់ នៅហាងទំនិញនៅក្បែរនោះ។ គាត់ក៏បានទិញកៅអីសុវត្ថិភាពឲ្យពួកគេ។ ម្តាយក្មេងស្រីនោះកំពុងឆ្លងកាត់ពេលដ៏ពិបាក ហើយមិនមានលទ្ធភាពទិញកៅអីសុវត្ថិភាពឲ្យកូនស្រីគាត់ទេ។
ស្រី្តជាម្តាយគួរតែទទួលការផាកពិន័យ ដោយសារការធ្វើខុសច្បាប់ តែផ្ទុយទៅវិញ នាងបែរជាបានទទួលអំណោយពីមន្ត្រីប៉ូលីសចិត្តល្អ។ អ្នកដែលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ក៏បានពិសោធន៍នឹងរឿងដ៏ល្អដូចនេះផងដែរ។ យើងម្នាក់ៗសមនឹងទទួលទោស សម្រាប់ការបំពានក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ(សាស្តា ៧:២០)។ តែដោយសារព្រះយេស៊ូវ នោះយើងក៏បានទទួលព្រះគុណព្រះ ដែលយើងមិនសមនឹងទទួល។ ព្រះគុណព្រះ បានរំដោះយើង ឲ្យរួចពីលទ្ធផលនៃអំពើបាបរបស់យើង ដែលជាសេចក្តីស្លាប់ និងការដាច់ចេញពីព្រះអស់កល្បជានិច្ច(រ៉ូម ៦:២៣)។
“យើងបានសេចក្តីប្រោសលោះនៅក្នុងព្រះរាជបុត្រានោះ ដោយសារព្រះលោហិតទ្រង់ គឺជាសេចក្តីប្រោសឲ្យរួច ពីទោស តាមព្រះគុណដ៏ធ្ងន់ក្រៃលែងនៃទ្រង់”(អេភេសូរ ១:៧)។ អ្នកខ្លះបានឲ្យនិយមន័យថា ព្រះគុណព្រះ គឺជា “សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលបង្ហាញចេញតាមការប្រព្រឹត្ត”។ ពេលដែលស្រ្តីជាម្តាយរូបនោះ បានជួបរឿងដ៏គួរឲ្យរំភើបនេះហើយ គាត់ក៏បាននិយាយប្រាប់មន្ត្រីប៉ូលីសនោះថា “ខ្ញុំនឹងអរព្រះគុណព្រះជានិច្ច! …ពេលណាខ្ញុំមានលុយល្មមនឹងទិញកៅអីសុវត្តិភាព ខ្ញុំនឹងយកលុយនោះទៅជួយអ្នកដទៃទៀត”។ ការឆ្លើយតប ដោយការដឹងគុណ និងដោយចិត្តទូលាយ ចំពោះអំណោយរបស់មន្ត្រីប៉ូលីសយ៉ាងដូចនេះ ជាឧទារហណ៍គំរូដែលលើកទឹកចិត្ត ដល់យើងរាល់គ្នា ដែលបានទទួលអំណោយនៃព្រះគុណព្រះ!-Jennifer Benson Schuldt
ជំនួយមកពីខាងក្រៅ
កាលស្វាមីខ្ញុំត្រូវធ្វើដំណើរ សម្រាប់មុខជំនួញរបស់គាត់ គាត់បានឮសម្លេងចម្លែក ពេលគាត់ទើបតែបានចូលស្នាក់នៅ ក្នុងបន្ទប់សណ្ឋាគារ។ គាត់ក៏បានដើរចូលទៅក្នុងសាលនៃសណ្ឋាគារ ដើម្បីរកមើល ហើយក៏បានឮសម្លេងមនុស្សម្នាក់ស្រែក ចេញពីបន្ទប់ដែលនៅក្បែរនោះ។ ដោយមានជំនួយពីបុគ្គលិកសណ្ឋាគារ គាត់ក៏បានរកឃើញថា មានបុរសម្នាក់ កំពុងជាប់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹក។ គន្លឹះរបស់បន្ទប់ទឹកនោះបានខូច ហើយបុរសនោះក៏បានជាប់នៅខាងក្នុង ទាំងភ័យស្លន់ស្លោរ។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ដកដង្ហើមមិនរួច ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមស្រែកឲ្យគេជួយ។
នៅក្នុងជីវិតយើង ជួនកាល យើងមានអារម្មណ៍ថា ជាប់នៅក្នុងអន្ទាក់ទៅណាមិនរួច។ យើងមានអារ្មណ៍ថា ហាក់ដូចជាកំពុងជាប់នៅក្នុងបន្ទប់មួយ។ យើងអង្រួនទ្វារ ទំាងខំទាញគន្លឹះបើកទ្វារ តែនៅតែបើកមិនចេញ។ យើងត្រូវការជំនួយពីខាងក្រៅ គឺមិនខុសពីបុរសដែលជាប់នៅក្នុងបន្ទប់ទឹកសណ្ឋាគារនោះឡើយ។
ដើម្បីទទួលជំនួយពីខាងក្រៅ យើងត្រូវទទួលស្គាល់ថា យើងគ្មានសង្ឃឹមអាចជួយខ្លួនឯងបានទេ។ ជួនកាល យើងខំមើលទៅខាងក្នុងចិត្តយើង ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហារបស់យើង តែព្រះគម្ពីរបានចែងប្រាប់យើងថា “ចិត្តជាគ្រឿងបញ្ឆោតលើសជាងទាំងអស់ ហើយក៏អាក្រក់ហួសល្បត់ផង”(យេរេមា ១៧:៩)។ តាមពិត ជាញឹកញាប់ យើងជាប្រភពនៃបញ្ហារបស់យើង។
តែអរព្រះគុណព្រះអម្ចាស់ ដែល“ទ្រង់ធំជាងចិត្តយើងទៅទៀត ហើយក៏ជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់ផង”(១យ៉ូហាន ៣:២០)។ ហេតុនេះហើយ ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់ថា ត្រូវជួយយើងដោយរបៀបណា។ មានតែព្រះទេ ដែលអាចជួយឲ្យចិត្តយើងមានការផ្លាស់ប្រែយ៉ាងស្ថិតស្ថេរ និងមានការរីកចម្រើនដ៏ពិតបា្រកដ។ ពេលយើងទុកចិត្តព្រះ និងរស់នៅ ដើម្បីបំពេញព្រះទ័យទ្រង់ យើងអាចមានការរីកចម្រើន ដោយបានរួចពីចំណង និងមានសេរីភាពដ៏ពិត។-Jennifer…
មានសុវត្ថិភាពក្នុងព្រះហស្តទ្រង់
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែគេងរបស់កូនស្រីខ្ញុំ ក្នុងបន្ទប់សម្រាកព្យាបាល បន្ទាប់ពីនាងបានទទួលការវៈកាត់ហើយ។ ពេលភ្នែករបស់នាងបើព្រឹមៗ នាងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមយំ។ ខ្ញុំក៏បានព្យាយាមកម្សាន្តចិត្តនាង ដោយអង្អែលដៃនាងថ្មមៗ តែនាងមានការពិបាកចិត្តកាន់តែខ្លាំង។ គិលានុបដ្ឋាយិកាក៏បានជួយលើកនាងឡើង ដាក់នៅលើភ្លៅខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានជូតទឹកភ្នែកចេញពីថ្ពាល់នាង ហើយរំឭកនាងថា នាងនឹងមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញមិនខានទេ។
ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលមកកាន់រាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល តាមរយៈហោរាអេសាយថា “អញនឹងកំសាន្តចិត្តឯង ដូចជាម្តាយដែលលួងលោមកូន”(អេសាយ ៦៦:១៣)។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាប្រទានកូនទ្រង់ នូវសន្តិភាព ហើយពរពួកគេ ដូចម្តាយពរកូននៅចំហៀង។ ព្រះរាជសារដ៏ស្រទន់នេះ គឺសម្រាប់អ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះ អ្នកដែល “ដែលញ័រញាក់ ចំពោះព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៥)។
យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរ ផ្ញើទៅកាន់ពួកជំនុំនៅក្រុងកូរិនថូស គាត់បាននិយាយអំពីការដែលព្រះទ្រង់មានលទ្ធភាព និងសព្វព្រះទ័យនឹងកម្សាន្តចិត្តរាស្រ្តទ្រង់។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា ព្រះអម្ចាស់ “កម្សាន្តចិត្តយើង ក្នុងអស់ទាំងសេចក្តីទុក្ខរបស់យើង”(២កូរិនថូស ១:៣-៤)។ ព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យសុភាព ហើយអាណិតយើង ពេលយើងមានបញ្ហា។
ថ្ងៃមួយ ទុក្ខវេទនាទាំងអស់នឹងបញ្ចប់។ ទឹកភ្នែកយើងនឹងលែងស្រក់ទៀត ហើយយើងនឹងមានភាពសុខសាន្តក្នុងព្រះហស្តព្រះជារៀងរហូត(វិវរណៈ ២១:៤)។
មុននឹងថ្ងៃនោះមកដល់ យើងអាចពឹងផ្អែកលើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលជួយទ្រទ្រង់យើង ពេលយើងជួបទុក្ខលំបាក។-Jennifer Benson Schuldt
កុំប៉ះពាល់របងនោះឲ្យសោះ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំបានទៅលេងយាយទួតរបស់ខ្ញុំ ជាមួយឪពុកម្ដាយខ្ញុំ។ គាត់រស់នៅក្បែរចម្ការមួយ។ ទីធ្លាផ្ទះគាត់ មានព័ទ្ធទៅដោយរបង ដែលមានដាក់ខ្សែភ្លើង ដែលបង្កាកុំឲ្យសត្វគោចូលមកស៊ីស្មៅនៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះគាត់។ នៅពេលខ្ញុំសុំឪពុកម្ដាយទៅលេងនៅខាងក្រៅ ពួកគាត់ក៏បានយល់ព្រម ប៉ុន្តែ បានហាមខ្ញុំ កុំឲ្យប៉ះពាល់ខ្សែភ្លើងនៅតាមរបងផ្ទះ ប្រយ័ត្នឆក់។
គួរឲ្យសោកស្ដាយ ខ្ញុំមិនបានខ្វល់អំពីបម្រាមរបស់ពួកគាត់ឡើយ ហើយខ្ញុំបានយកម្រាមដៃទៅប៉ះខ្សែភ្លើងនៅលើរបងនោះ ហើយក៏ត្រូវចរន្តអគី្គសនីឆក់ ដោយកម្លាំងល្មមនឹងផ្ដល់មេរៀន ឲ្យសត្វគោរាងចាលបាន ហើយខ្ញុំក៏រាងចាលដែរ។ ពេលនោះទើបខ្ញុំដឹងថា ឪពុកម្ដាយខ្ញុំបានហាមខ្ញុំ គឺព្រោះតែពួកគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយក៏មិនចង់ឲ្យខ្ញុំទទួលការឈឺចាប់ឡើយ។
នៅពេលដែលព្រះទតឃើញពួកអ៊ីស្រាអែលនៅក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម កាលពីសម័យបុរាណសូនឆ្លាក់រូបព្រះ ហើយនាំគ្នាថ្វាយបង្គំរូបទាំងនោះ ព្រះអង្គ “បានផ្ញើព្រះរាជសាររបស់ទ្រង់ទៅឯគេ ម្ដងជាពីរដង ពីព្រោះព្រះអង្គមានសេចក្តីអាណិតអាសូរដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់" (២របាក្សត្រ ៣៦:១៥)។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលតាមរយៈលោកហោរាយេរេមា ប៉ុន្តែ ពួកបណ្ដាជនបានតបទៅវិញថា “យើងនឹងនៅតែបន្តធ្វើតាមផែនការរបស់យើងដដែល" (យេរេមា ១៨:១២)។ ដោយព្រោះតែការនេះ ទើបព្រះទ្រង់បានបណ្ដោយឲ្យស្ដេចនេប៊ូក្នេសារ បំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ហើយចាប់យកមនុស្សជាច្រើនទៅធ្វើជាឈ្លើយសឹក។
ប្រហែលនៅថ្ងៃនេះ ទ្រង់កំពុងដាស់តឿនអ្នក អំពីអំពើបាបមួយចំនួន នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។ បើសិនជាដូច្នោះមែន នោះចូរប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាបនោះ។ នេះជាភស្ដុតាងដែលបង្ហាញពីការអាណិត ដែលទ្រង់មានចំពោះយើង (ហេព្រើរ ១២:៥-៦)។ ទ្រង់ទតឃើញអ្វីដែលនៅខាងមុខ ហើយចង់ឲ្យយើងចៀសផុត ពីបញ្ហាដែលនឹងកើតមាន។-JENNIFER BENSON SCHULD
ទិដ្ឋភាពខាងក្នុង
លោក អារី វ៉ាន់ រីអេត (Arie van’t Riet) ជាអ្នកជំនាញផ្នែករូបវិទ្យាដែលបានចូលនិវត្ត។ គាត់បានបង្កើតស្នាដៃសីល្បៈតាមរបៀបមិនធម្មតា។ គាត់តម្រៀបរុក្ខជាតិ និងសាកសពសត្វផ្សេងៗចម្រុះចូលគ្នា ហើយក៏បានឆ្លុះមើលដោយកាំរស្មីអ៊ិច។ គាត់ក៏បានស្គែនរូបភាពដែលបានពីការថតកាំរស្មីអ៊ិចនោះ បញ្ចូលទៅក្នុងកុំព្យូទ័រ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បន្ថែមពណ៌ពីលើផ្នែកពិសេសៗខ្លះ ក្នុងរូបភាពទាំងនោះ។ ការនេះបានក្លាយជាស្នាដៃសីល្បៈ ដែលបង្ហាញឲ្យឃើញរូបភាពដ៏សាំញ៉ាំនៅផែ្នកខាងក្នុងរបស់ផ្កា សត្វត្រី សត្វបក្សី សត្វល្មូន និងសត្វស្វា។
ទិដ្ឋភាពខាងក្នុងនៃរបស់អ្វីមួយ គឺច្រើនតែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ និងមានសារៈសំខាន់ជាងទិដ្ឋភាពខាងក្រៅ។ ពេលប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលត្រូវការជ្រើសរើសមនុស្សឲ្យឡើងសោយរាជ្យ លោកសាំយ៉ូអែលមានការចាប់អារម្មណ៍ ចំពោះលោកអេលាប។ គ្រាន់តែបានសង្គេតមើលមួយភ្លែត លោកសាំយូអែលបានគិតថា លោកអេលាបមានលក្ខណៈសម្បត្តិ ដែលអាចធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់ពួកអ៊ីស្រាអែល(១សាំយូអែល ១៦:៦)។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកសាំយូអែល កុំឲ្យមើលតែឫកពាខាងក្រៅឡើយ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់លោកសាំយូអែលថា “មនុស្សលោក តែងមើលតែឫកពាខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ទតចំពោះក្នុងចិត្តវិញ” (ខ.៧)។ ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសលោកដាវីឌឲ្យធ្វើជាស្ដេចបន្ទាប់របស់អ៊ីស្រាអែលវិញ គឺមិនមែនលោកអេលាបទេ។
នៅពេលព្រះទ្រង់ទតមើលយើង ទ្រង់ផ្ដោតសំខាន់ទៅលើចិត្តរបស់យើង មិនមែនលើកម្ពស់របស់យើង ហើយផ្តោតជាសំខាន់លើស្ថានភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់យើង ជាជាងផ្តោតទៅលើទម្រង់មុខមាត់របស់យើង។ ព្រះអង្គមិនទតឃើញយើងថាចាស់ពេក ក្មេងពេក តូចពេក ឬធំពេកនោះទេ។ ទ្រង់ផ្ដោតជាសំខាន់ ទៅលើការឆ្លើយតបរបស់យើងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងការយកចិត្តទុកដាក់របស់យើង ចំពោះសុខទុក្ខអ្នកដទៃទៀតជាដើម(ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩)។ បទគម្ពីរ២របាក្សត្រ ៦:៣០…
ពាក្យសម្ដីមិនប្រុងប្រយ័ត្ន
ពេលខ្ញុំកំពុងតែបើករថយន្តបានប្រហែលជិតកន្លះម៉ោង កូនស្រីរបស់ខ្ញុំស្រាប់តែស្រែកយំពីកៅអីខាងក្រោយ។ នៅពេលខ្ញុំសួរថា “តើកូនកើតអី?” នាងក៏បានឆ្លើយថា បងប្រុសរបស់នាងបានចាប់ទាញដៃរបស់នាងខ្លាំងពេក។ ពេលនោះបងប្រុសរបស់នាងក៏បានអះអាងថា គាត់ចាប់ទាញដៃនាង គឺព្រោះតែនាងក្ដិចគាត់។ នាងនិយាយថា នាងបានក្ដិចគាត់ ព្រោះព្រោះតែគាត់បាននិយាយពាក្យអាក្រក់ៗដាក់នាង។
គួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ដែលគំរូមិនល្អមួយនេះ ដែលបានកើតឡើងជាធម្មតារវាងក្មេងៗ ក៏អាចកើតមានជាញឹកញាប់ ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សធំផងដែរ។ ពេលមនុស្សម្នាក់និយាយអ្វីមួយ ធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ទៀតឈឺចិត្ត អ្នកដែលឈឺចិត្តនោះ ក៏បានវាយបកទៅវិញដោយពាក្យសម្តី។ ចំណែកឯអ្នកដែលបង្កររឿង ក៏បានសងសឹកវិញ ដោយពាក្យប្រមាថបន្ថែមទៀត។ មិនយូរប៉ុន្មាន រឿងនេះក៏ផ្ទុះចេញជាកំហឹង និងពាក្យសម្ដីឃោរឃៅ ដែលធ្វើឲ្យខូចទំនាក់ទំនងតែម្ដង។
ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “ពាក្យឥតបើគិត ដូចជាចាក់ដោយដាវ” ហើយ “ពាក្យគំរោះគំរើយ នោះបណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីកំហឹង” ប៉ុន្តែ “ពាក្យតបឆ្លើយដោយស្រទន់ នោះរមែងរំងាប់សេចក្ដីក្រោធទៅ”(សុភាសិត ១២:១៨; ១៥:១)។ ហើយពេលខ្លះ ការនៅស្ងៀមមិនតបតសោះ ជាមធ្យោបាយល្អបំផុត ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះសម្តីអាក្រក់ និងគំរោះគំរើយ។
មុនពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវគេឆ្កាង ពួកមេដឹកនាំសាសនាបានប្រើពាក្យសម្តីរបស់ខ្លួន ដើម្បីព្យាយាមនាំឲ្យទ្រង់ឈ្លោះជាមួយពួកគេ(ម៉ាថាយ ២៧:៤១-៤៣)។ ក៏ប៉ុន្តែ “កាលគេបានជេរប្រមាថដល់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានជេរតបវិញទេ . . . គឺបានប្រគល់ព្រះអង្គទ្រង់ទៅព្រះ ដែលជំនុំជំរះដោយសុចរិតវិញ” (១ពេត្រុស ២:២៣)។
គំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ និងជំនួយមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ…
ជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ
កំណាព្យ ដែលជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទភ្ជួរីធិន មានចំណងជើងថា “ជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ” និយាយអំពីចំងាយរវាងមនុស្សមានបាប និងព្រះដ៏បរិសុទ្ធរបស់ពួកគេ។ បុរសដែលមានបាបនោះបានទូលទៅព្រះថា “ទ្រង់បាននាំទូលបង្គំមកជ្រលងនៃទស្សនវិស័យ… ដែលហ៊ុមព័ទដោយភ្នំនៃអំពើបាប តែទូលបង្គំបានមើលឃើញសិរីល្អទ្រង់”។ បុរសនោះដឹងថាខ្លួនមានបាប តែគាត់នៅតែមានក្តីសង្ឃឹម។ គាត់បន្តទៀតថា “គេអាចមើលឃើញពន្លឺផ្កាយ ពីក្នុងអណ្តូងដែលជ្រៅបំផុត ហើយអណ្តូងកាន់តែជ្រៅប៉ុណ្ណា នោះពន្លឺទ្រង់ក៏បានបញ្ចេញពន្លឺចូលទៅកាន់តែភ្លឺច្បាស់”។ ទីបំផុតបទកំណាព្យនេះក៏បានបញ្ចប់ ដោយការទូលសូមថា “សូមឲ្យទូលបង្គំរកឃើញពន្លឺទ្រង់ ក្នុងភាពងងឹត… សូមឲ្យទូលបង្គំរកឃើញសិរីល្អទ្រង់ ក្នុងជ្រលងរបស់ទូលបង្គំ”។
លោកយ៉ូណាសបានរកឃើញសិរីល្អព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគាត់កំពុងនៅក្នុងទីជម្រៅនៃមហាសមុទ្រ។ គាត់បានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ ហើយក៏បានធ្លាក់ខ្លួនចូលក្នុងពោះត្រី ដោយសារតែអំពើបាបរបស់គាត់។ លោកយ៉ូណាសក៏បានស្រែករកព្រះពីក្នុងពោះត្រីថា “ទ្រង់បានបោះទូលបង្គំទៅក្នុងទីជំរៅ គឺចុះទៅក្នុងផ្ទៃនៃសមុទ្រ ទឹកបាននៅព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ”(យ៉ូណាស ២:៤)។ ទោះជាគាត់ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដ៏វេទនាដូចនេះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែទូលទ្រង់ថា “ទូលបង្គំបាននឹកដល់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ទូលបង្គំបានចូលទៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នៅចំពោះទ្រង់”(ខ.៧)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឮគាត់អធិស្ឋាន ហើយក៏បានឲ្យសត្វត្រីដោះលែងគាត់។ ទោះបីជាអំពើបាបបានធ្វើឲ្យយើងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះក្តី យើងនៅតែអាចមើលទៅទ្រង់ ពីចំណុចដ៏ទាបបំផុតនៃជីវិតយើង ហើយឃើញទ្រង់ ឃើញភាពបរិសុទ្ធ សេចក្តីល្អ និងព្រះគុណទ្រង់។
បើយើងងាកបែរចេញពីអំពើបាបយើង ហើយសារភាពចំពោះព្រះ ទ្រង់នឹងអត់ទោសបាបឲ្យយើង។ ព្រះទ្រង់ឆ្លើយតបសេចក្តីអធិស្ឋាននៅក្នុងជ្រលងភ្នំ។-Jennifer Benson Schuldt
ការរំឭករបស់សត្វរុយ
ពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅថ្ងៃទីមួយ ក្នុងការិយ៉ាល័យតូចមួយ ដែលខ្ញុំបានជួល ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មានតែសត្វរុយកំសត់ពីរបីក្បាលប៉ុណ្ណោះ ដែលបានយកទីកន្លែងនោះ ធ្វើជាកន្លែងស្នាក់នៅ។ រូបកាយរបស់ពួកវាបានស្លាប់ មិនដឹងជាតាំងពីពេលណា នៅលើកម្រាលឥដ្ឋ និងនៅមាត់បង្អួច។ ខ្ញុំក៏បានយកខ្មោចពួកវាទៅចោលក្នុងធុងសម្រាម តែនៅសល់មួយក្បាលទៀត នៅកណ្តាលវាល។
សាកសពរបស់សត្វរុយ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវរស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃ ឲ្យបានល្អ។ សេចក្តីស្លាប់ជាការរំឭកដ៏ប្រសើរ អំពីជីវិត ហើយជីវិតជាអំណោយរបស់ព្រះ។ សេ្តចសាឡូម៉ូនបានមានបន្ទូលថា អ្នកណាដែលនៅជាប់ក្នុងពួកមនុស្សរស់ គឺមានសង្ឃឹម(សាស្តា ៩:៤)។ ជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ បានផ្តល់ឱកាស ឲ្យយើងជិះឥទ្ធិពល និងអរសប្បាយនឹងពិភពលោកដែលនៅជុំវិញយើង។ មនុស្សជាច្រើនអាចញាំ និងផឹកយ៉ាងរីករាយ ហើយក៏សប្បាយនឹងទំនាក់ទនងរបស់ខ្លួនផងដែរ(ខ.៧,៩)។
មនុស្សជាច្រើនក៏អាចអរសប្បាយនឹងការងារផងដែរ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានឲ្យយោបលថា “ការអ្វីដែលដៃឯងអាចធ្វើបាន នោះចូរធ្វើដោយអស់ពីកំឡាំងចុះ”(ខ.១០)។ ទោះជាយើងមានមុខរបរ ការងារ ឬតួរនាទីអ្វីក៏ដោយ ក្នុងជីវិត យើងនៅតែអាចធ្វើកិច្ចការដែលសំខាន់ ហើយធ្វើឲ្យកិច្ចការនោះឲ្យបានល្អ ដូចជា លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃ អធិស្ឋាន និងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
បទគម្ពីរសាស្តាបានចែងថា “គ្រប់ទាំងអស់ស្រេចនៅពេលវេលា និងឱកាសវិញ ពីព្រោះមនុស្សក៏មិនដឹងពេលកំណត់របស់ខ្លួនដែរ”(ខ.១១-១២)។ យើងមិនអាចដឹងថា ជីវិតយើងនៅលើផែនដីនេះ នឹងបញ្ចប់នៅពេលណាទេ តែយើងនៅអាចរកឃើញក្តីអំណរ និងគោលបំណងនៃការរស់នៅ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃ ដោយពឹងផ្អែកលើកម្លាំងរបស់ព្រះ ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានសន្យាថា…
ការបន្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ
កាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំចូលចិត្តចំណាយពេលឈប់សម្រាកនៅរដូវក្តៅ នៅកន្លែងបោះជំរុំយុវជន។ កាលនោះ ខ្ញុំបានអង្គុយប្រកៀកស្មាគ្នា ជាមួយមិត្តភក្តិ នៅពីមុខភ្នក់ភ្លើង នៅយប់ចុងក្រោយ នៃការបោះជំរុំយុវជន។ យើងក៏បានចែកចាយ អំពីការអ្វីខ្លះដែលយើងទទួលបាន ពីការសិក្សាអំពីព្រះ និងព្រះគម្ពីរកន្លងមក ហើយយើងក៏បានច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ។ មានបទចម្រៀងមួយ ដែលខ្ញុំនៅចាំរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ដែលបទនោះផ្តោតទៅលើការសម្រេចចិត្តដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ វគ្គបន្ទរមានឃ្លាដ៏សំខាន់មួយ ដែលគេច្រៀងថា “ខ្ញុំមិនបែរក្រោយ”។
ពេលលោកអេលីសេបានសម្រេចចិត្តដើរតាមលោកអេលីយ៉ា លោកអេលីសេបានធ្វើនូវកិច្ចការ ដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលជាច្រើន ដែលធ្វើឲ្យគាត់ពិបាក ពោលគឺមិនអាចវិលត្រឡប់ទៅរកអាជីពជាកសិករវិញ។ បន្ទាប់ពីគាត់វិលត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ហើយធ្វើពិធីជប់លៀងលាផ្ទះ គាត់ក៏បាន “យកគោ១នឹមសំឡាប់ទៅ ហើយស្ងោរដោយគ្រឿងប្រដាប់ទឹមគោ”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:២១)។ គាត់បានយកឧបករណ៍សម្រាប់ធ្វើស្រែរបស់គាត់ ទៅដុតចម្អិនអាហារ ជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា គាត់បានបោះបង់ចោលផ្លូវជីវិតចាស់របស់គាត់ហើយ។ គាត់បានស្ងោរសាច់គោដែលគាត់បានសម្លាប់ថ្មីៗ ពីលើភ្លើងដែលកំពុងឆេះ ហើយចែកគេគ្រប់គ្នាបរិភោគនៅទីនោះ។ បន្ទាប់មក “គាត់ក្រោកឡើងទៅតាមអេលីយ៉ា ដើម្បីបំរើលោក”(ខ.២១)។
ការថ្វាយជីវិតយើងដល់ព្រះ ដែលសក្តិសមនឹងទទួលភក្តីភាពរបស់យើង ច្រើនតែមានការលះបង់។ នៅពេលខ្លះ យើងត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាក សម្រាប់ទំនាក់ទំនង បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ និងរបៀបនៃការរស់នៅ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មានការលះបង់ណាដែលធំជាង ព្រះពរដែលយើងនឹងទទួលបាន ពីការបន្តដើរតាមព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “ព្រោះអ្នកណាដែលចង់ឲ្យរួចជីវិត នោះនឹងបាត់ជីវិតទៅ តែអ្នកណាដែលបាត់ជីវិត ដោយព្រោះខ្ញុំ នោះនឹងបានវិញ”(ម៉ាថាយ ១៦:២៥)។-Jennifer…
ការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះ
ខ្ញុំ និងកូនស្រីខ្ញុំបានចាត់ទុកនំខេកប្រោននី ជាអាហារដ៏អស្ចារ្យក្នុងចំណោមអាហារដ៏អស្ចារ្យទាំង៧ នៃពិភពអាហារឆ្ងាញ់ៗ។ ថ្ងៃមួយ ពេលយើងកំពុងលាយគ្រឿងផ្សំ ជាមួយស្ករសូកូឡា ដែលយើងចូលចិត្តប្រើធ្វើនំខេក កូនស្រីខ្ញុំក៏បានសុំឲ្យខ្ញុំ ទុកម្សៅដែលបានលាយហើយខ្លះ នៅបាតចាន បន្ទាប់ពីចាក់ចូលទៅក្នុងខ្ទះសម្រាប់ដុតនំហើយ។ នាងចង់ញាំម្សៅដែលនៅសល់នោះ។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ហើយយល់ព្រម។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា “កូនអាចប្រមូលម្សៅលាយដែលនៅសល់នោះ តែបើកូនចង់ធ្វើនំខេកប្រោនី កូនត្រូវយកវាទៅដុតសិន”។
ខណៈពេលដែលយើងកំពុងធ្វើនំយ៉ាងសប្បាយរីករាយ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់កូនស្រីខ្ញុំថា នៅគ្រាសញ្ញាចាស់នាងរស់បានដើរប្រមូលគ្រាប់ស្រូវដែលនៅសល់ ក្នុងវាលស្រែ ដើម្បីធ្វើអាហារសម្រាប់ខ្លួនឯង និងសម្រាប់នាងណាអូមី ដែលម្តាយក្មេករបស់នាង(នាងរស់ ២:២-៣)។ ដោយសារអ្នកទាំងពីរសុទ្ធតែត្រូវប្តីស្លាប់ចោល ពួកគេក៏បានវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតរបស់នាងណាអូមី។ នៅទីនោះ នាងរស់ក៏បានជួបលោកបូអូស ដែលជាម្ចាស់ដីដ៏មានស្តុកស្តម្ភ។ នាងបានសុំឲ្យគាត់អនុញ្ញាតឲ្យនាង ដើររើសគួរស្រូវដែលពួកអ្នកច្រូតស្រូវជ្រុះ(ខ.៧)។ គាត់ក៏បានយល់ព្រម ហើយបង្គាប់ពួកឈ្នួលគាត់ ឲ្យទម្លាក់គួរស្រូវខ្លះឲ្យនាងរើស(ខ.១៦)។
យ៉ាងណាមិញ ព្រះទ្រង់ក៏បានផ្គត់ផ្គង់យើង ដោយព្រះពរដ៏បរិបូរ គឺដូចដែលលោកបូអូសបានជួយនាងរស់ ឲ្យទទួលផលពីវាលស្រែរបស់គាត់ផងដែរ។ ទ្រង់មានធនធានច្រើនហូរហៀរ ហើយទ្រង់ក៏បានទម្លាក់ព្រះពរឲ្យយើងទទួល។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានឲ្យយើងមានជីវជាតិចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាម យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់។ គ្រប់ទាំងអំណោយល្អៗ ដែលយើងបានទទួល សុទ្ធតែជាព្រះពររបស់ទ្រង់។-Jennifer Benson Schuldt